Na 15 uur in de bus, eindelijk in Mongolie

Woensdag 29-08 (Op weg naar Ulaan Baatar)
Om 5.15 stonden we op om te ontbijten, om 6.15 gingen we naar de tram, om 7.15 gingen we de bus in en om 8.00 vertrokken we eindelijk. We kwamen voor het eerst een hele hoop backpackers tegen. Wel 10! De twee Belgen die eerder in ons hostel hadden gezeten, 5 Fransen en 3 Grieken. De busreis was erg hobbelig in Rusland. Eindelijk bij de grens aangekomen om 12 uur, moesten we er allemaal uit, met onze tassen door de scanner, vertellen waar we heen gingen, wie we waren, wat we kwamen doen, wat onze naam was, waar we vandaan komen etc. We hebben super gelachen met de Fransen! (Jaja, deze Fransen spreken Engels) Ik werd zelfs gewaarschuwd door de douane dat ik moest stoppen met lachen toen de Fransman zijn paspoort moest laten zien. Maar de tranen bleven maar komen. Hij maakte nog een grap; Vraag maar naar haar leeftijd. Ze liegt (De Fransman geloofde niet dat ik al 32 was.) De douane was erg aardig en merkte zelfs op dat mijn verjaardag maar 1 keer in de 4 jaar is. Toen was er een uur voorbij en moesten we de bus weer in. Na 2 minuten rijden kwamen er militairen/douanen de bus in om je paspoort te bekijken. Toen moesten we er weer uit met onze tassen om weer een uur te wachten. Gelukkig kon dat buiten in de zon gezellig met de anderen.
Toen was het 3 uur en gingen we eindelijk weer op weg…… dacht ik… niet dus…. We stopten een uur om te eten. Wij hebben toen maar lekker een ijsje gegeten in de zon.
Onderweg zijn we nog regelmatig gestopt. Onder andere om te plassen. Een hutje gemaakt van planken, waar tussendoor je degene naast je kan zien; een gat in de planken met een heeeel diep gat daaronder; poep op de achterkant, omdat sommige mensen niet kunnen richten in dat grote gat; en de aroma van een koeienstal J Maar, ik mag niet klagen als Nederlander: het was gratis J
tijdens de reis konden we ons kostelijk vermaken met wel 6 Kung Fu films, nagesynchroniseerd in het Mongools en dan wel 5 keer zo hard als de normale spraak. Ik heb er een filmpje van…
http://www.youtube.com/watch?v=k1EBn_QvIMA&feature=youtu.be
Om niet door te draaien in de bus, heb ik geprobeerd mijn fotoboek via Kruidvat proberen te maken, maar de bus hobbelde te veel om ook maar iets te doen. Tja, af en toe even anders zitten… want ‘zadel’pijn, dat hadden wij zeker!
Last but not least: het uitzicht was prachtig. Groen, geel, bruine vlaktes met heuvels, bergen, meren, gewoon mooi!
Na 15 uur aangekomen in Ulan Bataar, was het al donker en werden we meteen lastig gevallen door iemand die ons voor veel geld (versta: 6 euro voor 5 minuten) naar ons hotel wilde rijden. Maar gelukkig was daar een vrouw van een hostel waar de Grieken verbleven die voor ons een taxi aanhield. Iedereen die maar wil, kan hier voor taxi fungeren. Je gaat aan de kant van de weg staan met je arm horizontaal en wacht tot er een auto voor je stopt. Het duurde even, want het was al laat. De andere bus was al 2 uur eerder aangekomen. We hebben gelukkig een goede kamer met internet!
Donderdag 30-08-2012 (Ulan Baatar)
Het was mooi weer vandaag. We zijn lekker naar het centrum gelopen. Daar hebben wij 2 uur over gedaan. Oversteken hier is een ramp. Ookal staat het licht op groen, PAS OP. Je wordt zo van je sokken gereden. We hebben een auto letterlijk een fietser van zijn fiets af zien rijden. Wat had die een geluk dat alleen zijn voorwiel stuk was en hij alleen een klein stukje de lucht in vloog. Verder hebben we twee ongelukken gezien met auto’s, een bus van wie zijn connectie met de elektriciteitsdraden los liet. Iedereen maar toeteren. En de chauffeur netjes het dak op klimmen om het weer in orde te maken onder een verschrikkelijk getoeter van alle verkeer die het liefst DOOR de bus willen rijden. Politieagenten die midden op de weg op een verhoging met een fluit aangeven dat ze door moeten rijden of stoppen, verkeerstregelaars die nog eens extra geluid produceren om te fluiten op het moment dat wij mogen oversteken. Maar de auto’s en voetgangers luisteren daar niet naar. Voetgangers gaan hier allemaal door rood en automobilisten houden absoluut geen rekening met een zebrapad of ‘rechtdoor op dezelfde weg gaat voor’. Dat was het enige dat wij in Rusland beter vonden; het oversteken (iedereen stopte daar voor voetgangers).
Onderweg hebben we eindelijk een blikopener gevonden!! Hier hebben we duizenden kilometers voor moeten rijden (nu hebben we meer keus uit blikvoer; kattenvoer volgens Gertjan; vis etc, om mee te nemen tijdens de treinreizen die we nog gaan maken!). Nu alleen nog een plastic bord. Maar ook hier.... geen stevig plastic bord te vinden 
We zijn naar het hostel gegaan waar de Grieken zaten om wat informatie in te winnen over een tour naar de Gobi dessert (woestijn).
Alles is erg goedkoop hier, maar de tours zijn super duur! Zo’n $90 per persoon per dag. Maar als je met z’n vieren bent, is het $50 per persoon per dag. Maar de Grieken weten nog niet wat ze gaan doen. Wij hebben heerlijk van de zon genoten op het Sukhbaatar plein met het Chinggis Khaan beeld. Een broodje van voorbijganger gekocht voor 6o cent. Het is hier een stuk goedkoper dan in Rusland.
Mensen in de supermarkt vragen of ze ons kunnen helpen, zonder dat we zelfs hulp nodig hebben, mensen wijzen ons de weg, mensen doen hun best om Engels te spreken, gaan uit de weg als je in de weg lopen, lachen. Het is veel relaxter hier.
We zijn deze avond voor het eerst uit eten geweest (op de twee keer fastfood in Rusland na dan) bij Namaste. Een echt super lekker Indisch restaurant! We hebben veel te veel besteld. En zonder dat wij het hoefden te vragen, vroegen zij ons of wij het mee wilden nemen. Natuurlijk! Morgen weer Pakora, Indische curry en naanbrood!! Om een uur of 12 waren we weer in het hotel.
Vrijdag 31-08-2012 (Ulan Baatar)
Om half 9 ben ik naar Gandan Khiid geweest waar ik het chanting (vertaal het zelf maar; monotoon zingende)van de Boeddhistische monniken heb bekeken. Twee uur lang gaan het zingen door. Er zaten twee rijen monniken aan weerszijden. Zo ongeveer 25. Op houten banken, in kleermakerszit, in rode gewaden. Tussendoor komt er nog eens een monnik binnen, zit er een aan de telefoon, zitten sommigen te lachen en met elkaar te kletsen. Maar al dit hoor je niet , want het zingen gaat maar door…. In een andere ruimte ging het er even iets anders aan toe. Daar zaten er maar vier. Met veel locals op de bank aandachtig te luisteren, geld geven en een soort van gezegend worden, drinken en kommetjes met chocoladekoekjes en snoepjes naar het ‘altaar’(kan het goed woord even niet vinden) brengen.
In 1937 zijn er 700 Boeddhistische tempels verwoest, 30.000 monniken vermoord, en duizenden zijn naar werkkampen in Siberië gestuurd. Dit allemaal door de communistische regering toentertijd. Pas in 1990 kwam er een nieuwe regering (toen was ook de val van de Sovjet Unie), waarna ze de tempels weer opbouwden.
Na het bezoek aan de monniken heb ik nog rondgelopen op het complex en andere ruimten met zingende monniken bezocht, totdat het erg hard begon te regen en ook erg koud werd. Ik werd aangesproken door een Duitse toerist die een drankje wilde doen, maar ik moest weer op tijd terug naar Myles die ziek op bed lag. In de supermarkt (lees; oud krot met wat brood, eieren, chocolade etc) werd ik weer aangesproken. Dit keer door een Mongool die mij voor heel goedkoop een tour aan wilde bieden, mij wilde helpen met boodschappen doen (de weg vinden). Maar de weg wist ik al. Hij ging toch met mij mee en de bananen waren wel erg duur. Ik heb hem dus weggestuurd. Toen ik daarna een brood kocht, was dat weer goedkoop gelukkig!
Na de lunch met oud brood en een gekookt ei, zijn we weer naar het hostel van de Grieken gegaan, maar die waren verhuisd naar het hostel ernaast. Zij wisten nog niet wat voor tour gingen doen. Door de stromende regen (wel met paraplu, maar overstroomde wegen…) en door de kou (heb geen jas mee…), liepen we weer ruim 3 kwartier terug naar ons hostel, er achter komende dat we nog steeds geen elektriciteit hadden. Dus ook geen magnetron om ons lekker eten van gisteren op te warmen, geen internet, geen licht in de badkamer. Na wat heftig overleg, zijn we weg gegaan uit het hostel en in een leuker hostel met een goede keuken en ELEKTRICITEIT en een goede sfeer gegaan.
Een weetje: in 2010 leefden er 2.754.000 mensen in Mongolië.
13 Paarden per inwoner.
Bijna alle winkels zijn hier open van 8.00 tot 20.00.